NATURA LUDZKA, a ludzka natura

Obraz natury.
Dziki, pierwotny, nieprzewidywalny,
Wiecznie samo stanowiący, odziany w morficzną materię,
Objawiającą się w postaci drzew, krzewów czy wydm,
Budzi tajemnicę, niepewność czy strach przed nieznanym,
A jednocześnie – zachwyt i majestatyczne przeżycie.

Zbyt złożony, skomplikowany, niejasny, zamazany…

A z drugiej strony człowiek,
I jego przejaw twórczej aktywności,
Tworzący czy też odkrywający prawa geometrii, kąty proste, okręgi,
Wszystko to w dążeniu do porządku i bezpieczeństwa,
Tak aby zapanować nad tym, co jest dzikie, roślinne, zwierzęce i nieznane…
Tworzy drogi, ścina drzewa, a następnie kreśli pola i granice.
Tworzy łuki w poprzek rzek, mosty i kopuły,
Buduje monumenty, stolice.
Wchodząc do jaskini Plato, z punktem, linią i płaszczyzną,
Tworzy z lustrzaną precyzją, znany sobie świat,
Gdzie hołduje ideom złotego podziału, zanurzonego w świętej geometrii,
Tak jakby chciał okiełznać naturę i nadać formę jej
– na pozór chaotycznej, geometrycznej perfekcji.